Różne aspekty życia parafii św. Henryka
W pierwszych latach istnienia parafii proboszcz był jedynym duszpasterzem. Pierwszy wikary został parafii przydzielony w r. 1901, od r. 1906 parafia miała dwóch Wikarych, zaś od r. 1912 proboszcz miał do pomocy stale trzech księży. Pomimo tego kapłani mieli liczne obowiązki, jak np. praca w stowarzyszeniach parafialnych, wielka liczba lekcji religii w szkołach powszechnych i średnich, opieka duszpasterska nad chorymi w szpitalu św. Anny oraz w drugim, znacznie większym szpitalu, który mieścił się w budynkach dzisiejszej Akademii Ekonomicznej przy ul. Komandorskiej. Od czasu wydania dekretu świętego papieża Piusa X o częstej Komunii św. przybywało stale pracy w konfesjonałach.
Ustalony rytm pracy parafialnej zburzyła I wojna światowa. Wielu członków młodzieżowych i męskich stowarzyszeń katolickich powołano pod broń, natomiast niektóre szkoły zostały zamienione na lazarety lub koszary, co uniemożliwiało całkowicie lub poważnie zakłócało naukę religii. Przypadające na sam koniec wojny odchody jubileuszu 25-lecia parafii zostały poprzedzone "Tygodniem religijnym" kierowanym przez dwu zaproszonych Ojców Redemptorystów. Nie dożył jubileuszu ks. proboszcz Bohn, który zmarł dwa tygodnie wcześniej. Uroczystość w dniu 9 listopada 1918 r. została nieco zakłócona przez wybuch znanej z historii rewolucji w Niemczech.
W okresie międzywojennym przeprowadzono w parafii trzy razy Misje św. Prowadzili je w latach 1928, 1932 i 1937 Ojcowie Franciszkanie. Coroczne uroczystości I Komunii św. odbywały się ze względu na wielką liczbę dzieci w dwu grupach. Bierzmowanie odbywało się w naszym kościele rzadko, gdyż tradycyjnie bierzmowano wiernych z naszej parafii w kościele św. Maurycego lub Bożego Ciała. W okresie międzywojennym szczególnie aktywną działalność prowadziły w parafii stowarzyszenia mężczyzn i kobiet katolickich. Do tych organizacji wstępowali wychowankowie chłopięcych i dziewczęcych stowarzyszeń młodzieży katolickiej. Oprócz tego wśród kobiet działała Sodalicja Mariańska, Wspólnota Katolickich Kobiet i Dziewcząt, Związek Matek oraz Towarzystwo św. Jadwigi. Wśród organizacji męskich należy jeszcze wymienić Związek Kupców Katolickich oraz Stowarzyszenie Czeladników Katolickich. Po roku 1918 zaczęto organizować większe imprezy parafialne. Nie wymagało to tworzenia doraźnych komitetów organizacyjnych, gdyż w parafii istniało tzw. Przedstawicielstwo Parafii (Gemeindevertretung), które pod kierownictwem ks. proboszcza składało się z przedstawicieli poszczególnych stowarzyszeń męskich, kobiecych i młodzieżowych. Organizowano więc corocznie święto parafialne na świeżym powietrzu, podczas którego można było np. zakręcić koło fortuny z licznymi nagrodami lub posłuchać orkiestry parafialnej, której repertuar składał się zarówno z muzyki klasycznej jak i tanecznej. Często organizowano pielgrzymki parafialne do Trzebnicy, Barda i Wambierzyc.
W szczególnej pamięci zachowano ostatnią legalną pielgrzymkę do Barda i Wambierzyc w roku 1938, która wobec narastających prześladowań Kościoła była prawdziwą manifestacją wiary w Chrystusa i jego Matkę. Władze hitlerowskie stopniowo ograniczały pracę Kościoła. Poprzez wcielanie młodzieży do obozów szkoleniowych i tzw. służbę pracy uniemożliwiano jej życie religijne. Niektórzy parafianie ulegli politycznym naciskom oraz wielorakiej presji funkcjonariuszy partyjnych i zaprzestali praktyk religijnych. Od roku 1939 księża nie mogli już uczyć religii w szkołach, a szkoły wyznaniowe zlikwidowano. Ksiądz mógł wejść do szpitala tylko wtedy, gdy chory zażądał wizyty kapłana. Na Boże Ciało procesja mogła odbywać się tylko wokół kościoła. Narastające prześladowania nauczyły jednak wiernych parafian obchodzenia kolejnych zarządzeń i restrykcji. W ten sposób odżyła praca w grupach młodzieżowych, a jej zewnętrznym przejawem było w r. 1942 głośne w całym mieście przedstawienie misteryjne w naszym kościele. 10 grudnia 1941 roku proboszczem został ks. dr Reisse. W swoim pierwszym kazaniu powiedział on m. in. "Przynosić wiarę, pokój i miłość – tak pojmuję moje zadanie... Proszę was, mężczyzn i kobiety, młodzieńców i dziewczęta, o współpracę. Wspaniałomyślna współpraca prawdziwych świeckich apostołów należy do najpiękniejszych wspomnień mej dotychczasowej pracy pasterskiej w Lubiążu, Legnickim Polu i Oleśnicy".
Jubileusz 50-lecia parafii w roku 1943 przypadł w trudnym czasie wojny. Uroczysty dzień 9 listopada został poprzedzony "Tygodniem religijnym". W wypełnionym po brzegi kościele nabożeństwo pontyfikalne celebrował ks. Kardynał Bertram. Przez cały omawiany tu okres w parafii nie brakowało dobrych ministrantów, którzy pilnie spełniali swoją posługę. Do roku 1944 działał też chór kościelny, który liczył około 25-30 osób, wśród których nie brakowało wybitnych solistów. Szczególnie uroczyście brzmiał głos chóru W dzień Bożego Narodzenia oraz w czasie procesji Bożego Ciała. Swoistym owocem życia parafialnego i jego miarą są powołania kapłańskie i zakonne. W roku 1931 wyświęcony na kapłana zastał Hans-Günther Bauch, w roku 1936 odbyły się prymicje ks. Josefa Hoffmanna, natomiast w r. 1940 święcenia kapłańskie przyjął Bernhard Scholz. Prawdziwie błogosławiony okazał się rok 1941, kiedy to czterech parafian św. Henryka stało się kapłanami Chrystusowymi. Pierwszą Mszę św. odprawiali wtedy kolejno: ks. Bernhard Kassner, o. Antonius Hoffmann z zakonu Redemptorystów, ks. Georg Grundtke ze zgromadzenia Księży Misjonarzy oraz ks. Paul Gerwald. ks. Grundtke oraz o. Hoffmann doczekali złotego jubileuszu kapłańskiego, który wspólnie obchodzili w naszym kościele w dniu 2 czerwca 1991 r. Praca powołaniowa w parafii św. Henryka przed rokiem 1945 wydała prawdziwie obfity plon jednak dopiero po wojnie. Spośród mieszkających tu młodych parafian święcenia kapłańskie po wojnie, ale już w Niemczech otrzymało jeszcze 10 osób. Swoje powołanie zawdzięczają oni życiu w wierze w parafii św. Henryka oraz formacji w parafialnych stowarzyszeniach młodzieży.